Goed Ziek.

(Na)bijna dood ervaringen   Vorig jaar om deze tijd was het aan het beginnen. Het einde, bedoel ik. Ik had dat nog niet helemaal door. Natuurlijk, het ging niet goed met jou, dat zag ik ook wel. Naar buiten gaan lukte nauwelijks meer, en je zag zo grauw en je sliep zo lang. Maar dat de dood al in de buurt was, dat zag ik dus niet. Daar pieker ik soms nog over: dat ik er met mijn neus bovenop zat, en het (juist daarom?) niet zag.    Die ene verpleegkundige, die zag het wel, na de zomer.  Ank heette ze, ik schreef al eerder over haar. Ze belde me vanuit het ziekenhuis waar jij lag, het was al bijna nacht. Die ochtend had een zaalarts jou verteld dat de uitslag van de laatste scan niet goed was. Zomaar, plompverloren, je was op dat moment alleen. Foute boel, en het had niet zo moeten gaan. Maar ja, het ging dus wel zo. De rest van die dag was ik bij je, totdat ik uiteindelijk, ver na het bezoekuur, naar huis moest. En toen belde Ank dus. Ze vroeg of ik bij je wilde slap...