NOWHERE SPECIAL We waren naar de film. Een zwoele avond was het, zo’n echte, waarop het zindert op de propvolle terrassen en er een lauwwarm windje langs je wang strijkt. Het was rustig in de bioscoopzaal, iedereen zat buiten. Wij dus nog even niet. We keken naar Nowhere Special, het verhaal van een alleenstaande vader (John) die vanwege een ziekte niet heel lang meer te leven heeft, en daarom voor zijn vierjarige zoontje Michael op zoek gaat naar een fijn adoptiegezin. Voor later. Nowhere Special is een juweel van een film, vooral omdat alles wat groot en heftig is er ontroerend klein in verteld wordt. Geen breed uitgesponnen ziekenhuis scènes met bedrukt kijkende artsen. Geen nadruk op symptomen en kwalen, geen melodrama. In plaats daarvan: één zwijgende scène in een wachtkamer, één gefrustreerde trap tegen de zijkant van een auto (oké vooruit, het waren drie trappen, maar wel in één uitbarsting), en een paar hints naar wat er mis aan het gaan is met John: een oog dat even raar doe