Goed Ziek.

PUCK EN BUK Naar sommige sporten kijk ik alleen tijdens de Olympische Winterspelen. En dan besef ik maar weer 's dat er zoveel werelden zijn waar je niks van weet. Neem nou curling, dat aandoenlijk serieuze gedoe met bezempjes op het ijs. Of rodelen, en dat dan met z'n tweeën. Op één slee. Of de Noordse combinatie, iets met heel hard langlaufen en dan ook nog schieten onderweg. Hoezo is dat eigenlijk een combinatie, vraag ik me dan af? En zijn er meer van dat soort combinaties? Bobsleeën en onderweg sudoku's oplossen? Skeleton en Pim-Pam-Pet? Kunstrijden en spijkerpoepen? Affijn, dit even terzijde.  Een sport waar ik in de afgelopen weken ook best veel naar heb gekeken is ijshockey. Oók een combinatie vind ik: die flitsende snelheid en wendbaarheid op de schaats, en dan -baf-beng-beuk!- die woeste lompheid erbij. Ik hoorde iemand op de radio zeggen dat ijshockey de sport is met het mooiste geluid, en daar ben ik het mee eens. Prachtig, dat gekras op het ijs, afgewisseld met

BLIJVEN IS VOLGEN VOOR GEVORDERDEN En toen ging de marathon van Utrecht niet door, en dus ook de halve niet. De organisatie krijgt het kennelijk niet rond, ze zien het niet zitten, iets met COVID en planningen enzo. Ik vond de onderbouwing een tikkie lastig te volgen, maar de clue was duidelijk: geen halve marathon voor mij op 3 april. Althans, niet deze.  Tja, daar sta je dan, met je sponsors die allemaal geld hebben gedoneerd, want ik zou lopen voor het KWF. Flink wat geld opgehaald, al een officieel KWF T-shirt binnen en ook nog een blog gestart. En nu moet ik iedereen dus melden dat het hele feest niet door gaat. Da's al voor de tweede keer, ook in 2020 ging het event aan onze neus voorbij en kon ik mijn lieve steunverleners geen trotse beelden sturen van een heroïsch gelopen race, en ze uitgeput maar voldaan bedanken voor een mooi bedrag.  De marathon wordt verplaatst, naar het najaar van dit jaar, of misschien naar volgend jaar. Wie zal het zeggen. Ik zit ermee in mijn maag.

OPBOUWEN, AFBOUWEN We sporten allebei. Ik loop hard, buiten. En ik bouw op, want ik wil die halve marathon lopen. Afgelopen week heb ik mijn  trainingschema op de keukendeur gehangen. Een mooi schema is het, met elke week een langere run en kortere, snellere loopjes.  Zo kom je uiteindelijk verder dan je dacht te kunnen.  Denk ik. Rommy traint op toestellen, binnen. Ze bouwt óók op, want het is de bedoeling dat haar spieren wat sterker worden. Dat moet, want in haar botten is het hommeles. Door de uitzaaiingen gaan er van binnen dingen stuk, en wordt het steeds een beetje moeilijker om (lang) rechtop te zitten, te staan en te lopen. Spieren kunnen helpen om wat beter overeind te blijven, zo lang mogelijk. Hopen we.  Als ik thuis kom van hardlopen, voel ik me eigenlijk altijd goed. Wind in de neus gehad, lekker doorbloed, energie gekregen door de inspanning. Ha, denk ik dan, de volgende keer kan er weer een schepje bovenop. Opbouwen.  De eerste keer dat Rommy thuis kwam van het trainen