Goed Ziek.

NIET ZEGEVIEREN  Het regent, het waait, december neemt de laatste hapjes van dit jaar, nog heel even en dan is het op. Op naar 2024! Met vrede graag, heel snel en overal a.u.b, en vertrouwen, verbondenheid, minder CO2 en meer vrolijkheid, en dat alles maar beter mag worden voor iedereen. Maar eerst nog één keer terugkijken: hoe was dit jaar voor ons?   Mooi en vol liefde: we hebben elkaar veelvuldig gekust, verrast, vastgehouden, getroost, bemind. We zijn op reis geweest, we hebben dansjes gemaakt (wel steeds ietsje korter), we hebben gevierd (de liefde, Sinterklaas, Sint Pannenkoek, de overwinningen van Femke Bol, onze verjaardagen), en genoten (van liedjes, films, vrienden, buren, kopjes thee, heerlijk luie zondagochtenden, warme wollen dekentjes, gesprekken en verhalen, onze handen in elkaar, en van nog heel veel meer dingen, soms groot en steeds vaker klein). En we gingen uit eten omdat we zes jaar getrouwd waren.    Pittig en droef: 2023 was ook een jaar met heel veel misselijke d

ONCOLOGICA Toen mijn lief haar diagnose kreeg zagen we meteen van alles voor ons. Pijn bijvoorbeeld. Die was er al en zou misschien nog wel veel erger worden, vreesden wij. We vreesden ook allerlei andere dingen, waarbij een snel en meedogenloos verloop van de ziekte met stip op 1 stond. Logisch natuurlijk. We waren bang, we stonden ineens in een pikdonker bos. Maar veel van de dingen waar we bang voor waren gebeurden niet. Zo is mijn liefste er nog steeds, om maar eens wat te noemen. De pijn is intussen getemd door een morfinepomp die in haar buikwand is geplaatst. We zijn allebei aan dat ding gewend, ook tijdens het minnen. Logisch, we hebben elkaar onverminderd lief, daar komt niks tussen.                                     Ook logisch: de manier waarop  de behandelingen elkaar in de afgelopen jaren hebben opgevolgd. Steeds als iets het niet meer deed, was er iets anders. Bestraling en chemo. Andere chemo. Hormoontherapie. Andere hormoontherapie. Chemo. Weer hormoontherapie. Mijn l