Goed Ziek.

DE CURSUS OMGAAN MET TELEURSTELLINGEN Eigenlijk zou ik dus op 3 april de halve marathon in Utrecht rennen, met een KWF-shirt aan, en de wind in de rug van al mijn lieve sponsors. Maar ja, de organisatie blies het hele festijn af vanwege eh...dingen, omstandigheden, overmacht. Dat kennen wij. In de afgelopen jaren zijn er in ons lieve leven heel wat festijnen nie t doorgegaan. Plannen doorgestreept, aangepast, uitgesteld, in de ijskast gezet. Want ja: dingen, omstandigheden, overmacht. Bij ons heten die dingen bijvoorbeeld 'chemo', of 'moe', of 'best wel nare bijwerkingen', of 'minder mobiel dan voorheen'. En dan hebben wij nog geluk, want ze heten in elk geval niet 'oorlog', 'vluchten' of 'schuilkelder'. En toch: natuurlijk waren en zijn we soms verdrietig en teleurgesteld. Want we wilden van alles: een sabbatical, verre reizen, vaker en langer naar ons Portugese huis, een mooi nieuw Nederlands huis met een tuin,  Europa door  met

VIEZE VRIENDEN Als ik een lang stuk hardloop en het wordt langzaam ietsje zwaarder, dan bedenk ik vaak iets om het mezelf wat makkelijker te maken. Voorbeeldje: ik knip de afstand die ik nog moet denkbeeldig in kleinere stukken: tot aan het zwembad, dan naar het begin van het park, dan langs de singel, en hup naar huis. Bij elk afgelegd stuk denk ik dan: yes, afvinken! En dat geeft me dan elke keer een zetje. Tja, je moet jezelf (en je spieren) af en toe een mentaal snoepje geven.... Toen Rommy een hele poos twee keer per dag vier chemopillen moest slikken hebben we iets soortgelijks bedacht. Dat slikken was in die tijd sowieso geen makkie, dat kwam door de bestralingen - die maken meer kapot dan je niet lief is. Je slikspieren, bijvoorbeeld. En die pillen waren Erg Groot. En vies. Maar ja, ze moesten er wel in. Want, zo beseften we, die pillen zijn ook onze vrienden. Vieze vrienden weliswaar, maar toch: vrienden. Ze helpen de kwaaie cellen te temmen, dus we willen ook dat ze elke dag