Goed Ziek.

VIERKRACHT (1) Dat je op de terugweg van de vakantie alweer fantaseert over de volgende.  Dat je allebei blij wordt van bermen die barsten van het geel-paars-blauw-oranje-wit van bloemen.   Dat zij een onovertroffen cappuccino voor jou maakt. En daarna nog een. Dat je haar hoofd tussen je handen houdt.  Dat je tegelijk ‘wauw’ zegt met je ogen dicht, na je eerste slok van die heerlijke Primitivo.  Dat je regelmatig eigen teksten verzint op de wijs van bekende levensliederen en ABBA hits. En die dan het liefst tweestemmig zingt. Dat je steeds weer opnieuw kippenvel krijgt van de lage tonen van Karen Carpenter en de piano solo in This Maquerade. Dat je zo vaak als het kan een kort dansje door de kamer maakt, bij voorkeur de rumba of de chachacha, maar een goeie ouwe foxtrot is ook nooit weg. Dat je de tafel feestelijk dekt, voor twee of meer. Dat je de glazen half vol houdt. Dat je het goed hebt met je vrienden.  Dat je je adem inhoudt als je reeën ziet, op het pad achter de tuin van jull

GELUKSVOGEL Vaak loop je lekker, soms loop je lelijk. De ene keer veer je soepeltjes de ene na de andere kilometer uit je schoenen, en waan je je de lange afstandsversie van Daphne Schippers op een goeie dag. De andere keer zie je jezelf weerspiegeld in een raam waar je moeizaam langs zwoegt en denk je: pfff…, loop ik zó? Wat vreselijk, ik lijk wel …A) een moedeloze pony op een zieltogende kinderboerderij B) een slome aangetrouwde nicht van Daphne Schippers, van wie je ook direct ziet dat het geen familie is C) een gedesoriënteerde vrouw van middelbare leeftijd die wel een reality check kan gebruiken, en misschien ook een keer een nieuwe sport BH. Voor de goede orde: waar ik hier ‘je’ schrijf, bedoel ik ‘ik’.  Al naar gelang mijn stemming kies ik in dit soort situaties één van bovenstaande opties. Of ik kies D: ‘anders, namelijk…’ En dan bedenk ik iets wat nóg erger is. Meestal kom ik na zo’n lelijk loopje puffend thuis. Soms nog wel een beetje blij dat ik het heb afgemaakt, maar voora