Goed Ziek.

NUTORIALS (2): VAKANTIEKUNDE Ik vertelde een poosje geleden dat mijn zieke geliefde en ik ons best doen om in het hier en nu te blijven. En dat we regelmatig even niet meer weten hoe dat moet. En dat ik daarom zo af en toe zelf maar een soort tutorial schrijf, of eigenlijk een NUtorial: een beschrijving van iets wat mij en mijn liefste helpt om in het moment te leven, met een korte uiteenzetting van hoe we dat dan zo ongeveer doen. Ik kondigde vrolijk aan dat die Nutorials een nieuwe rubriek zouden gaan vormen in dit blog, en vervolgens schreef ik er na de eerste geen enkele meer. Tja, dat krijg je hè, met die focus op het hier en nu: er is steeds iets anders om over te schrijven en daar ben ik dan druk mee. Maarrrr….hier is er dan weer een, een kersverse NUtorial, deze keer in de categorie ‘Vakantiekunde’.  Stel. Je wil niet één, maar drie reisjes boeken deze zomer, omdat je er alles uit wil halen wat er in zit.  Tip 1: doen. Nu. Tip 2 : als je twijfelt, omdat de kans best groot is da

CHIEF THANK YOU OFFICER We zijn in Wales, mijn lief en ik. Zij rijdt, da’s het beste medicijn tegen wagenziekte. Op de smalle, bochtige weggetjes van het platteland moeten we regelmatig even aan de kant voor een tegenligger. Of die tegenligger gaat aan de kant voor ons, dat gebeurt net zo vaak. Een van ons tweeën wijkt een beetje uit naar de zijkant van de weg, met wat mazzel is daar een pietsie ruimte in de berm, en soms is er een heuse ‘passing place’.  Als dat er allemaal niet is, dan wordt het een kwestie van een stukje achteruit rijden, en zowaar, na een metertje of 10–15 is er meestal wel een mogelijkheid om alsnog opzij te gaan. En in het uiterste geval klap je gewoon je spiegels in en doe je je ogen dicht, hopend op een goede afloop. Wie van de twee deze manoeuvre(s) uitvoert wijst zich altijd vanzelf:  iedereen houdt zich hier blijkbaar aan ongeschreven regels die volgens mij een mix zijn van hoffelijkheid en gezond verstand (je kunt wel drammerig doordouwen met je Vauxhall, m