Goed Ziek.

R EISGENOTEN Het is woensdagochtend, half 11. Eigenlijk zouden we al lang en breed onderweg zijn, maar mijn liefste is nog te moe om aan de reis te beginnen. Ze zou de eitjes bakken voor op de broodjes, een van die vakantie tradities die altijd veel Klein Geluk opleveren, maar dat zit er nog even niet in. Een witte snoet, nauwelijks puf om op haar benen te staan. Da’s duidelijk, terug naar bed. We passen de planning gewoon aan, dat hotel in Noord-Frankrijk loopt niet weg.    In de gang staan onze tassen rustig te wachten, zij zijn dit wel gewend. Zoals ze ook, net als wij, in de loop der tijd gewend geraakt zijn aan steeds meer extra bagage en nieuwe reisgenoten: in de kofferbak, op de achterbank, in de toilettas. Want er reist nogal wat met ons mee, inmiddels. Om te beginnen: de kruk. Jaren geleden gekocht door een vriend van ons, terwijl wij alsmaar in het ziekenhuis waren en er nog veel paniek en pijn was. Hij belde mij vanuit de zorgwinkel waar hij voor ons naartoe was gereden: ‘wi

KOM TERUG In ons pallialieve leven zijn er dingen die steeds terugkomen, ook al willen we dat liever niet. Eén van die dingen: periodieke controles en scans. Niet onze hobby. Meten is weten, allemaal hartstikke mooi, maar vooral prettig als je iets hoort wat  fijn  is om te weten. We zijn er altijd wat zenuwachtig voor, zelfs in fases waarin we relatief ontspannen het ziekenhuis binnen stappen omdat het allemaal best wel goed lijkt te gaan. Ook dan is het altijd een grote opluchting als de bloedwaarden goed blijken, en de scan onveranderd. Momenteel zijn we bezorgd. Mijn liefste voelt zich moe en zwakker, en uit een recente check blijkt dat de tumormarker behoorlijk gestegen is. Meten is zweten, we schrokken toen we de grafiek zagen.     Bezorgdheid, schrik: ook van die hardnekkige terugkomers. We staarden naar het scherm waar die grafiek op stond (we hadden voor deze ene keer besloten om zelf vast even in het digitale patiëntendossier te kijken. Zul je net zien). Ik voelde mijn adem s