-

EEN VOLGENDE DAG

Het idee voor deze blog zat al een poosje in mijn hoofd. Maar ja, tussen idee en daad zitten agenda's in de weg, en praktische bezwaren, en boodschappenlijsten en duizend things to do. Ik vond ook telkens nog geen passend begin: hoe start je met een blog over hoe het is als je liefste ineens blijkt opgescheept met een ongewenste logé die Uitgezaaide Borstkanker heet, een koffer vol verdriet en angst en gedoe bij zich heeft, en zich bij jullie op de bank nestelt met het vaste voornemen om niet meer weg te gaan? 

Nou ja, je begint dus gewoon op een dag. Althans, dat doe ik bij deze. Dat komt eigenlijk omdat ik hardloop, en onlangs besefte dat er paralellen te trekken zijn tussen hardlopen en samen ziek zijn, en dat dat best een mooie kapstok is om verhaaltjes aan op te hangen. Dat moet ik even uitleggen. Ik ben aan het trainen voor een halve marathon, en ik zamel daarmee geld in voor het KWF: dit fonds maakt kankeronderzoek mogelijk, en dat is belangrijk. 

Ik ga dus rennen voor het KWF. Nu ren ik al heel lang, maar een halve marathon is nieuw voor me. Er staat ook iets op het spel. Zo voelt dat, want als een hoop mensen heel lief geld doneren moet ik natuurlijk wel zorgen dat ik die ruime 21 kilometer een beetje fris volmaak. Dat trainen is een bijzonder proces. Het kan vriezen en het kan dooien, merk ik. Aha. Daar hebben we de parallel met samen ziek zijn al te pakken. 

Mijn lief en ik merken allebei dat de ene dag de andere niet is. Soms gaat alles best vlot en lichtvoetig, en dan ineens weer niet. Dan dringt die K-logé zich weer op, is er ongemak, vermoeidheid of pijn (of een combinatie van die drie), voelt alles zwaar, en kunnen we niet lekker door. Moeten we plannen bijstellen of schrappen, ergens afscheid van nemen, accepteren dat het stukje dag dat we kunnen plukken kleiner is dan we zouden willen. Ik kan daar soms goed mee omgaan, en soms ook niet. Dan schaam ik me weleens. Want ik wil graag een fijne geliefde zijn, die altijd alles aankan. Dat ben ik dus niet. Of in ieder geval niet altijd. Dat hoeft ook niet, zegt mijn lief dan. En er is altijd weer een volgende dag. 

Eergisteren liep ik 12 km. Het ging zozo, op het eind voelden mijn benen zwaar en kon ik niet lekker door. Ik baalde. Ik wil namelijk graag een goede hardloper zijn, die dat gewoon wel even doet, zo'n halve marathon. Dat ben ik dus niet. Of in ieder geval niet altijd. Dat hoeft ook niet, zegt mijn lief dan. Vandaag liep ik een 5 km, in een hoog tempo. Ging vlot en lichtvoetig. Het klopt dus. Er is altijd weer een volgende dag. 

En o ja, mijn lief heet Rommy. Ik ren en ik schrijf voor haar. 




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

PALLIALIEF

-
Als je goed ziek bent, zoals mijn geliefde, dan heb je liefde nodig. Je blijft immers een gewoon mens, voor wie vriendelijkheid, warmte en contact er toe doen. Liefde dus a.u.b, desnoods in kleine porties: een verpleegkundige die even een zachte hand op je voorhoofd legt als je misselijk bent, een ambulancebroeder die kalm tegen je zegt dat het allemaal goed komt (wij zorgen voor u, mevrouw),  iemand in de apotheek die meedenkt over het slikken van moeilijke tabletten (vanillevla doet wonderen), een buurman die je een troostende bos bloemen komt brengen (wat klote dat je de buurtborrel hebt gemist). Love is all, óók, nee juist, als je in een palliatief ‘traject’ zit.   Een palliatief traject….vroeger dacht ik altijd dat dat te maken had met zorg rondom het (snel naderende) einde van een leven. Inmiddels weet ik dat het ook kan gaan over het laten dóórgaan van een leven, zo goed mogelijk. Een portie liefde, hoe klein ook, werkt daarbij als vanillevla bij het doorslikken van een bittere
Meer lezen
-
Afbeelding
NIET ZEGEVIEREN  Het regent, het waait, december neemt de laatste hapjes van dit jaar, nog heel even en dan is het op. Op naar 2024! Met vrede graag, heel snel en overal a.u.b, en vertrouwen, verbondenheid, minder CO2 en meer vrolijkheid, en dat alles maar beter mag worden voor iedereen. Maar eerst nog één keer terugkijken: hoe was dit jaar voor ons?   Mooi en vol liefde: we hebben elkaar veelvuldig gekust, verrast, vastgehouden, getroost, bemind. We zijn op reis geweest, we hebben dansjes gemaakt (wel steeds ietsje korter), we hebben gevierd (de liefde, Sinterklaas, Sint Pannenkoek, de overwinningen van Femke Bol, onze verjaardagen), en genoten (van liedjes, films, vrienden, buren, kopjes thee, heerlijk luie zondagochtenden, warme wollen dekentjes, gesprekken en verhalen, onze handen in elkaar, en van nog heel veel meer dingen, soms groot en steeds vaker klein). En we gingen uit eten omdat we zes jaar getrouwd waren.    Pittig en droef: 2023 was ook een jaar met heel veel misselijke d
Meer lezen
-
KIESPIJN Je had een verrassing geregeld voor haar verjaardag, zoals elk jaar sinds jullie samen zijn. Een heerlijk ritueel was dat geworden: elkaar ontvoeren naar een fijne plek en daar dan een bad verjaardagsliefde nemen, lekker eten, blijven slapen, de volgende dag nog niet weg hoeven, het zoveel jarig bestaan groots vieren. Een aardige reeks van dit soort uitstapjes hadden jullie al gemaakt, en ze waren stuk voor stuk betoverend en verrukkelijk. Tot vorig jaar. Toen eindigde haar verjaardagsverrassing in een voortijdige uitcheck bij het hotel, ‘s ochtends in alle vroegte, de dame achter de receptie wreef de slaap nog uit haar ogen. Daarna een helse rit naar huis. Ze was hondsberoerd, ze moest naar haar eigen bed, er was geen keus.    Dit jaar had je het dus weer geprobeerd. Mooie plek geboekt, en ook een tafel, bij die geweldige Italiaan waar jullie eerder waren. En de volgende dag zouden jullie nog niet weg hoeven. Over een kleine twee weken zou het zover zijn. Pak maar een tasje v
Meer lezen