-

VIEZE VRIENDEN

Als ik een lang stuk hardloop en het wordt langzaam ietsje zwaarder, dan bedenk ik vaak iets om het mezelf wat makkelijker te maken. Voorbeeldje: ik knip de afstand die ik nog moet denkbeeldig in kleinere stukken: tot aan het zwembad, dan naar het begin van het park, dan langs de singel, en hup naar huis. Bij elk afgelegd stuk denk ik dan: yes, afvinken! En dat geeft me dan elke keer een zetje. Tja, je moet jezelf (en je spieren) af en toe een mentaal snoepje geven....

Toen Rommy een hele poos twee keer per dag vier chemopillen moest slikken hebben we iets soortgelijks bedacht. Dat slikken was in die tijd sowieso geen makkie, dat kwam door de bestralingen - die maken meer kapot dan je niet lief is. Je slikspieren, bijvoorbeeld. En die pillen waren Erg Groot. En vies. Maar ja, ze moesten er wel in. Want, zo beseften we, die pillen zijn ook onze vrienden. Vieze vrienden weliswaar, maar toch: vrienden. Ze helpen de kwaaie cellen te temmen, dus we willen ook dat ze elke dag op bezoek komen. Van harte welkom zelfs. Maar ja, hoe krijg je ze in vredesnaam elke keer weer doorgeslikt? 

Daar vonden we dus iets op. We maakten het concreet en gingen ons bij elke slik-sessie afvragen wie er nu weer op bezoek kwamen. In het begin waren dat mensen uit onze eigen omgeving: vrienden, buren, lieve mensen uit het ziekenhuis, familieleden. Dan pakte Rommy de eerste pil en zei: nou oom Wieb, daar ga je. En hup, tante Klaasje, jij bent nummer 2. En zo gingen we door. Al gauw schakelden we over naar viertallen uit de muziek, uit series, stripverhalen, kunst, boeken, en ga zo maar door. Het werd een schier eindeloze stoet van 'chemo-vrienden': De Beatles, de Stones, Charlies Angels (en Bosley), de Three Degrees (en hun manager), de Beegees (en Andy Gibb), diverse viertallen uit de cast van Casa de Papel, Suske en Wiske en Lambik en Sidonia, de Dolly Dots (soms smokkelden we een beetje), Janis Ian, Karen Carpenter, Dolly Parton en Carol King (soms stelden we zelf een gelegenheidsviertal samen). Ze hielpen, allemaal. 

Eén van onze favoriete viertallen was ABBA. Zo fijn als zij langs kwamen (ze waren niet te beroerd om best vaak terug te komen), want wij houden van ABBA. Altijd al, maar in deze setting werden Anna, Björn, Benny en Annafrid snoepjes voor de geest. Ze gaven Rommy (en haar slikspieren) elke keer een zetje. En niet zelden luisterden we na het slikken der pillen nog even naar Dancing Queen of The Name of The Game, of naar The Way Old Friends Do of Fernando (die laatste twee vinden wij zeiknummers, en die wil je dan soms juist horen om er samen bij te gruwelen en/of de slappe lach te krijgen). 

Op dit moment hoeven de chemopillen niet, er zijn andere voor in de plaats gekomen. Die slikken makkelijker weg, geen vrienden bij nodig dus. Maar ik weet dat we ze wel weer weten te vinden, als het opnieuw nodig is. The Way Old Friends Do.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

PALLIALIEF

-
Als je goed ziek bent, zoals mijn geliefde, dan heb je liefde nodig. Je blijft immers een gewoon mens, voor wie vriendelijkheid, warmte en contact er toe doen. Liefde dus a.u.b, desnoods in kleine porties: een verpleegkundige die even een zachte hand op je voorhoofd legt als je misselijk bent, een ambulancebroeder die kalm tegen je zegt dat het allemaal goed komt (wij zorgen voor u, mevrouw),  iemand in de apotheek die meedenkt over het slikken van moeilijke tabletten (vanillevla doet wonderen), een buurman die je een troostende bos bloemen komt brengen (wat klote dat je de buurtborrel hebt gemist). Love is all, óók, nee juist, als je in een palliatief ‘traject’ zit.   Een palliatief traject….vroeger dacht ik altijd dat dat te maken had met zorg rondom het (snel naderende) einde van een leven. Inmiddels weet ik dat het ook kan gaan over het laten dóórgaan van een leven, zo goed mogelijk. Een portie liefde, hoe klein ook, werkt daarbij als vanillevla bij het doorslikken van een bittere
Meer lezen
-
Afbeelding
NIET ZEGEVIEREN  Het regent, het waait, december neemt de laatste hapjes van dit jaar, nog heel even en dan is het op. Op naar 2024! Met vrede graag, heel snel en overal a.u.b, en vertrouwen, verbondenheid, minder CO2 en meer vrolijkheid, en dat alles maar beter mag worden voor iedereen. Maar eerst nog één keer terugkijken: hoe was dit jaar voor ons?   Mooi en vol liefde: we hebben elkaar veelvuldig gekust, verrast, vastgehouden, getroost, bemind. We zijn op reis geweest, we hebben dansjes gemaakt (wel steeds ietsje korter), we hebben gevierd (de liefde, Sinterklaas, Sint Pannenkoek, de overwinningen van Femke Bol, onze verjaardagen), en genoten (van liedjes, films, vrienden, buren, kopjes thee, heerlijk luie zondagochtenden, warme wollen dekentjes, gesprekken en verhalen, onze handen in elkaar, en van nog heel veel meer dingen, soms groot en steeds vaker klein). En we gingen uit eten omdat we zes jaar getrouwd waren.    Pittig en droef: 2023 was ook een jaar met heel veel misselijke d
Meer lezen
-
KIESPIJN Je had een verrassing geregeld voor haar verjaardag, zoals elk jaar sinds jullie samen zijn. Een heerlijk ritueel was dat geworden: elkaar ontvoeren naar een fijne plek en daar dan een bad verjaardagsliefde nemen, lekker eten, blijven slapen, de volgende dag nog niet weg hoeven, het zoveel jarig bestaan groots vieren. Een aardige reeks van dit soort uitstapjes hadden jullie al gemaakt, en ze waren stuk voor stuk betoverend en verrukkelijk. Tot vorig jaar. Toen eindigde haar verjaardagsverrassing in een voortijdige uitcheck bij het hotel, ‘s ochtends in alle vroegte, de dame achter de receptie wreef de slaap nog uit haar ogen. Daarna een helse rit naar huis. Ze was hondsberoerd, ze moest naar haar eigen bed, er was geen keus.    Dit jaar had je het dus weer geprobeerd. Mooie plek geboekt, en ook een tafel, bij die geweldige Italiaan waar jullie eerder waren. En de volgende dag zouden jullie nog niet weg hoeven. Over een kleine twee weken zou het zover zijn. Pak maar een tasje v
Meer lezen