PALLIALIEF

LUCHTRUIMTE

Als ik dan (toch nog) Corona krijg denk ik dat het wel mee zal vallen. Corona, dat was toch gedegradeerd naar de gewone griepjes-divisie? En daarbij: ik ben toch geboosterd? Met Moderna notabene, een vaccin dat mede mogelijk is gemaakt door Dolly Parton. Met een dosis Dolly in mijn lijf kan ik ze vast prima aan, die schurkachtige virusdeeltjes. Toch? Helaas. Blijkbaar kunnen boosters ook niet alles, zelfs niet die van Dolly. Ik ben dagen lang misselijk, zere keel, volle neus, bonkend hoofd. En niet bij elkaar slapen, want ja, we willen voor mijn lief geen extra risico’s. En dus liggen we vijf nachten lang naar het plafond te staren, elk op ons eigen zieke eilandje.

Dapper zorgt mijn liefste voor mij, in die coronatische rotweek (want dat is het). Ze brengt emmers voor als ik moet spugen, draagt kopjes thee aan, stukjes appel, kopjes bouillon, een voorzichtig beschuitje. Het kost haar allemaal wel steeds meer moeite, want achter haar longen zit vocht. Dat weten we al een poosje, maar in de afgelopen periode is het vocht flink toegenomen. Daardoor krimpt haar luchtruimte, meer en meer. Totdat opstaan uit een stoel een work-out wordt, lopen verandert in schuifelen, en praten in happen naar adem. Het kan blijkbaar snel gaan, in een week. 

Hoe het verder gaat? Nou ja, ik word dus beter, na een dag of zes. Het duurt nog wel even voordat ik mijn luchtruimte weer helemaal terug heb: tijdens de repetitie met mijn koortje piep en kraak ik nog behoorlijk (daar doet die dosis Dolly in mijn bloed kennelijk even niks aan) en het zakje fisherman’s friends gaat helemaal op. Maar het gaat steeds beter. 

Dankzij een ingreep in het ziekenhuis heeft mijn lief inmiddels ook weer meer lucht. Voor zolang het duurt, want dat vocht duidt op terreinwinst voor haar ziekte. O shit, maar ze had toch chemo, en die deed het toch best goed tegen die schurkachtige cellen? Ja, een poosje wel, maar blijkbaar kan deze chemo ook niet alles. Het wordt dus zoeken naar een alternatief. Dat is er echt nog wel, verzekert de oncoloog ons. We vertrouwen op haar, en we beseffen tegelijk dat we dus weer een vakje zijn opgeschoven, in de verkeerde richting. 

Dat is klote en eng en verdrietig. We liggen er soms wakker van en dan staren we naar het plafond, elk vanaf ons eigen gevoelseilandje. Maar het goede nieuws is dat we elkaars hand blijven vasthouden. En dat we praten over alles, zonder taboes. Dat geeft óók luchtruimte. Die ruimte kunnen we dan mooi vullen met liefde. En als het nodig is met emmers en kopjes thee en stukjes appel en kopjes bouillon en voorzichtige beschuitjes. Islands in the stream, that is what we are.