PALLIALIEF

NIET ZEGEVIEREN 

Het regent, het waait, december neemt de laatste hapjes van dit jaar, nog heel even en dan is het op. Op naar 2024! Met vrede graag, heel snel en overal a.u.b, en vertrouwen, verbondenheid, minder CO2 en meer vrolijkheid, en dat alles maar beter mag worden voor iedereen. Maar eerst nog één keer terugkijken: hoe was dit jaar voor ons?

 

Mooi en vol liefde: we hebben elkaar veelvuldig gekust, verrast, vastgehouden, getroost, bemind. We zijn op reis geweest, we hebben dansjes gemaakt (wel steeds ietsje korter), we hebben gevierd (de liefde, Sinterklaas, Sint Pannenkoek, de overwinningen van Femke Bol, onze verjaardagen), en genoten (van liedjes, films, vrienden, buren, kopjes thee, heerlijk luie zondagochtenden, warme wollen dekentjes, gesprekken en verhalen, onze handen in elkaar, en van nog heel veel meer dingen, soms groot en steeds vaker klein). En we gingen uit eten omdat we zes jaar getrouwd waren. 

 

Pittig en droef: 2023 was ook een jaar met heel veel misselijke dagen, moeheid, pillen, longvocht, benauwdheid, een ziekenhuisopname, en flinke mentale slijtage zo nu en dan.    En…we waren zes jaar getrouwd, maar we konden ons feestelijke etentje niet afmaken: slechte stoelen, plotselinge krampen en malaise, snel en snikkend naar huis. 

 

Het allerleukste voor mij dit jaar? Niet moeilijk, dat is zij. In alle weersomstandigheden.

Het allermoeilijkste? De momenten waarop het mij niet lukte om zonder (al te veel) verzet mee te bewegen met hoe het is. Die momenten waren er zo nu en dan, en dat was geen feest. 

Meestal was (en is) mijn verzet de keerzijde van mijn niet aflatende zin in de leuke dingen van het leven, en mijn gewoonte om me op die dingen te verheugen. Als je dat doet zie je veel mogelijkheden en heb je voorpret, maar je kunt ook je neus stoten tegen de realiteit. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen we ons feestelijke etentje (we waren zes jaar getrouwd) voortijdig moesten opbreken. Ik was verdrietig toen, en, eerlijk is eerlijk, ook boos. Op de ziekte, op het gedoe, op de consequenties van alles. 

 

Verdriet is te doen, vind ik meestal. Maar boosheid, daar stik ik soms haast in. Ja, ik weet heus wel dat het ook wel ‘s lekker is om gewoon pissig te zijn op alles, en ik ben ook maar een mens, en van dat soort dingen. Maar toch. Ik voel me er altijd zo rot en schuldig en slecht over. Dus dan probeer ik het in te slikken. Maar dat lukt dan maar half. En uiteindelijk zijn we dan allebei van streek, mijn lief en ik. 

 

Ja mensen, zo is het dus soms ook. Er zijn momenten waarop het voelt als een wedstrijd tussen goede moed en wanhoop, dat pallialieve leven van ons. Terwijl, het is helemaal geen wedstrijd. Tuurlijk, we zijn hartstikke bezig met het beste ervan maken, en we pakken alles aan wat daarbij helpt. Maar een wedstrijd? Niet echt. We weten heel goed wat hordes zijn, en ook wat vallen en weer opstaan is, maar toch, we zijn geen Femke Bol. Bij de finish valt er voor mijn lief (en voor mij) namelijk niks te winnen, dat weten we al een poos. Het is al duidelijk wat er gaat zegevieren, en goed ziek zijn is dus geen kwestie van vechten, er iets onder krijgen, knokken. Het gaat over meebewegen met wat er is (en niet al te boos zijn op jezelf als dat even niet lukt). En verder gaat het vooral over elkaar veelvuldig kussen, verrassen, vasthouden, troosten en beminnen, en genieten van heel veel dingen, soms groot en steeds vaker klein.  Daarom heet het ook geen Zegevierkracht. Vierkracht, zo heet het.