REISGENOTEN

Het is woensdagochtend, half 11. Eigenlijk zouden we al lang en breed onderweg zijn, maar mijn liefste is nog te moe om aan de reis te beginnen. Ze zou de eitjes bakken voor op de broodjes, een van die vakantie tradities die altijd veel Klein Geluk opleveren, maar dat zit er nog even niet in. Een witte snoet, nauwelijks puf om op haar benen te staan. Da’s duidelijk, terug naar bed. We passen de planning gewoon aan, dat hotel in Noord-Frankrijk loopt niet weg. 

 

In de gang staan onze tassen rustig te wachten, zij zijn dit wel gewend. Zoals ze ook, net als wij, in de loop der tijd gewend geraakt zijn aan steeds meer extra bagage en nieuwe reisgenoten: in de kofferbak, op de achterbank, in de toilettas. Want er reist nogal wat met ons mee, inmiddels. Om te beginnen: de kruk. Jaren geleden gekocht door een vriend van ons, terwijl wij alsmaar in het ziekenhuis waren en er nog veel paniek en pijn was. Hij belde mij vanuit de zorgwinkel waar hij voor ons naartoe was gereden: ‘wil Rommy een grijze of een korenbloemblauwe?’. Het werd de korenbloemblauwe, natuurlijk, en hij is nooit meer weggegaan.

 

Wat ook wordt ingepakt: een dingetje om, als dat nodig is, de dosering van de pijnstilling mee op te hogen. Die pijnstilling zit in een pomp in de buik van mijn liefste. Een ingebouwde reisgenoot dus, waarmee je trouwens niet zonder gepiep door detectiepoortjes komt. Daar heb je dan weer een brief van de dokter voor nodig, zodat ze bij de beveiliging weten dat je geen snode plannen hebt, maar gewoon ziek bent. Die pomp gaat sowieso altijd mee, net als die brief, én dat dingetje dus: een soort mini I-pad, past zo in je handtas, heel praktisch. 

 

Dan is er nog het zuurstofapparaat, dat gaat sinds een paar maanden ook mee op reis. We hebben het nog niet nodig gehad, maar je weet maar nooit, dus hup, in de auto ermee. Verder nog wat nieuwe pillen, en fruitshakes en zakjes eiwit, dat gaat allemaal in de proviand-tas, waar straks ook nog die broodjes met ei bij komen.  En gisteren heb ik een rolstoel gehaald, want dan kunnen we misschien net iets langer genieten van wandelingetjes in de zeewind, en van tochtjes door de stad. Het is een opvouwbaar ding, helaas niet korenbloemblauw, maar de voetsteunen kunnen er wel af, en dat is reuze handig voor in de auto. Ik vond dat ‘reuze handig’ ietsje tegenvallen, het is toch best een gedoe om 14 kilo rolstoel in de achterbak te krijgen. Maar…gelukt!

 

Het loopt inmiddels tegen de middag, mijn lief slaapt nog steeds. Ik kijk naar buiten, waar onze auto geduldig staat te wachten. Met onze elektrische fietsen achterop. Ja, die gaan ook mee. Want behalve al die reisgenoten uit de zorgwinkel, de apotheek en het ziekenhuis, nemen we óók passagiers mee die van pas kunnen komen op dagen waarop het kwartje misschien de goede kant op valt. Wie weet maken we op een van die dagen nog een tochtje, tussen de korenbloemblauwe velden door. Je weet maar nooit. En we gaan dus van de reis genieten, vroeg of laat.