BONUS Ik kom ze tegen in de supermarkt. Twee kwieke zeventigers, ze wonen bij ons in het gebouw. We kennen elkaar niet zo heel goed, maar we groeten elkaar altijd vriendelijk. ‘Hallo’, zeg ik. ‘Hee hoi’, zegt zij. ‘Ah, hallo’, zegt hij. We hebben het er even over dat je een bekend gezicht soms niet meteen kunt plaatsen als je elkaar in een andere omgeving tegenkomt dan normaal gesproken. ‘Maar nu zie ik het hoor’, zegt hij. ‘Ja’, zegt zij, ‘we hebben net gesport en nou gingen we even wat boodschapjes doen’. ‘We sporten hier vlakbij’, voegt hij er nog aan toe. Ik knik, ik vind het al met al een heldere situatieschets. ‘Hoe is het met jullie?’, vraagt zij. ‘Niet zo heel goed’, zeg ik. Blijkbaar heb ik in een split second besloten om een eerlijk antwoord te geven. ‘Oh… gaat het niet goed met je vrouw?’ ‘Nee’, zeg ik. Ze spert haar ogen wat verder open, ik zie iets dat lijkt op een mix van schrik en verbazing. Ik heb meteen spijt dat ik dit pad ben ingeslagen. In twee korte zinnen