PALLIALIEF

DE CURSUS OMGAAN MET TELEURSTELLINGEN

Eigenlijk zou ik dus op 3 april de halve marathon in Utrecht rennen, met een KWF-shirt aan, en de wind in de rug van al mijn lieve sponsors. Maar ja, de organisatie blies het hele festijn af vanwege eh...dingen, omstandigheden, overmacht. Dat kennen wij. In de afgelopen jaren zijn er in ons lieve leven heel wat festijnen niet doorgegaan. Plannen doorgestreept, aangepast, uitgesteld, in de ijskast gezet. Want ja: dingen, omstandigheden, overmacht. Bij ons heten die dingen bijvoorbeeld 'chemo', of 'moe', of 'best wel nare bijwerkingen', of 'minder mobiel dan voorheen'. En dan hebben wij nog geluk, want ze heten in elk geval niet 'oorlog', 'vluchten' of 'schuilkelder'.

En toch: natuurlijk waren en zijn we soms verdrietig en teleurgesteld. Want we wilden van alles: een sabbatical, verre reizen, vaker en langer naar ons Portugese huis, een mooi nieuw Nederlands huis met een tuin, Europa door met onze camper (ze heette Dolores), een hond, poezen erbij misschien, samen nog veel meer werken, en vooral...samen oud worden. Dat we elkaar dan als oude besjes nog steeds gierend van de lach achterna zouden zitten door de tuin van ons huis, en dat we dan daarna puffend en na-giechelend op een bankje zouden gaan zitten samen. Onder de appelboom. Of de vijgenboom, als het toch Portugal geworden was. Dat zagen we voor ons. Maar ja. 

Hoe doe je dat, omgaan met teleurstellingen? Is daar een cursus voor? Volgens Herman Finkers wel, alleen gaat die alsmaar niet door. Hebben wij ook gemerkt. En dus moeten we zelf aan de bak: met vieren wat er nog altijd te vieren valt. Vierkracht, zo noemen wij dat thuis. Dat betekent soms dat je eerst even (of een poosje) moet vloeken, stampvoeten en/of huilen. Dat mag best, vinden wij. En het helpt soms ook nog. Vooral als je daarna toch een alternatief vindt, in de categorie: 'wat kan er wel?'. Zo vonden wij na de verkoop van ons Portugese huis (zo jammer) een hutje op de Veluwe (zo fijn), verruilden wij Dolores voor elektrische fietsen (daar kom je ook best een eind mee), en gebruikte ik de lockdown (help!) deels voor het doen en leren van dingen die ik eigenlijk in mijn sabbatical zou hebben gedaan (te gek!). En voor de goede orde: deze dingen gaan soms ook met horten en stoten, wij zijn heus niet volleerd in de Levenskunst. Maar vieren zullen we!

Toen de marathon van Utrecht niet door ging heb ik eerst gevloekt, en daarna gestampvoet. Een poosje later heb ik me ingeschreven voor een andere loop: vier rondjes rondom de Maarsseveense plassen, 21,5 km, alles kleinschalig en low-key. Dat loopt denk ik wel anders dan een marathon door de stad, met fanfares en toeters en bellen erbij. Hoe ik het er van af ga brengen weet ik niet, want het is al komende zondag, en da's een weekje eerder dan het oorspronkelijke plan. Ik zeg dit om me in te dekken, voor als het niet lukt. Om teleurstellingen bij mijn supporters te voorkomen. Zij hebben die cursus ook niet kunnen doen namelijk. En ik zeg het ook tegen mezelf. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat ik inderdaad nog lang niet volleerd bent in de Levenskunst, en ook niet in de Kunst van het Ontspannen Toeleven naar een Halve Marathon. Maar mijn lief komt, en mijn vrienden. Dus vieren zullen we!