PALLIALIEF

VIERKRACHT (1)

Dat je op de terugweg van de vakantie alweer fantaseert over de volgende. Dat je allebei blij wordt van bermen die barsten van het geel-paars-blauw-oranje-wit van bloemen. Dat zij een onovertroffen cappuccino voor jou maakt. En daarna nog een. Dat je haar hoofd tussen je handen houdt. Dat je tegelijk ‘wauw’ zegt met je ogen dicht, na je eerste slok van die heerlijke Primitivo. Dat je regelmatig eigen teksten verzint op de wijs van bekende levensliederen en ABBA hits. En die dan het liefst tweestemmig zingt. Dat je steeds weer opnieuw kippenvel krijgt van de lage tonen van Karen Carpenter en de piano solo in This Maquerade. Dat je zo vaak als het kan een kort dansje door de kamer maakt, bij voorkeur de rumba of de chachacha, maar een goeie ouwe foxtrot is ook nooit weg. Dat je de tafel feestelijk dekt, voor twee of meer. Dat je de glazen half vol houdt. Dat je het goed hebt met je vrienden. Dat je je adem inhoudt als je reeën ziet, op het pad achter de tuin van jullie schuilhuisje op de Veluwe. Dat je zo blij bent met jullie schuilhuisje op de Veluwe. En dat je toch ook naar Terschelling blijft gaan. Of naar Italië. Of… wie weet waarheen nog meer. Dat je kleine stipjes zet op een niet al te verre horizon. Dat je niet stopt met tedere briefjes naar elkaar schrijven. Dat je elkaar blijft verrassen en beminnen. Dat je elkaar ontroert. Dat je nooit uitgepraat bent. Dat dus.