PALLIALIEF

CHIEF THANK YOU OFFICER

We zijn in Wales, mijn lief en ik. Zij rijdt, da’s het beste medicijn tegen wagenziekte. Op de smalle, bochtige weggetjes van het platteland moeten we regelmatig even aan de kant voor een tegenligger. Of die tegenligger gaat aan de kant voor ons, dat gebeurt net zo vaak. Een van ons tweeën wijkt een beetje uit naar de zijkant van de weg, met wat mazzel is daar een pietsie ruimte in de berm, en soms is er een heuse ‘passing place’. 

Als dat er allemaal niet is, dan wordt het een kwestie van een stukje achteruit rijden, en zowaar, na een metertje of 10–15 is er meestal wel een mogelijkheid om alsnog opzij te gaan. En in het uiterste geval klap je gewoon je spiegels in en doe je je ogen dicht, hopend op een goede afloop. Wie van de twee deze manoeuvre(s) uitvoert wijst zich altijd vanzelf:  iedereen houdt zich hier blijkbaar aan ongeschreven regels die volgens mij een mix zijn van hoffelijkheid en gezond verstand (je kunt wel drammerig doordouwen met je Vauxhall, maar de kans is groot dat dat vooral gedoe oplevert, en deuken en krassen, en gehannes met schadeformulieren). 

Wat ook bij de ongeschreven regels hoort is dat je elkaar na zo’n tegenligger-tangootje even bedankt. Meestal doen de bestuurders dat: zij zien elkaar het beste, met hun stuurwielen aan de rechterkant, en als ze vlak langs elkaar heen schuiven steken ze allebei hun hand op. Allebei dus, it takes immers two to tango.

Wij doen natuurlijk mee aan dit ritueel, maar ja, ons stuur zit links, dus mijn lief is als chauffeur minder goed te zien vanaf de Engelse kant. Daarom word ik, naast haar gezeten op de bijrijdersstoel, verantwoordelijk voor het Ding met de Hand. Voor deze eervolle nevenfunctie bedenken we al gauw de titel ‘Chief Thank You Officer (CTYO)’. Best een drukke baan, er valt een hoop te bedanken tijdens onze ritjes door de countryside. Maar ik word er vrolijk van, elke keer met twee handen een strikje doen om de charmante oplossing van een klein probleempje. En dan weer door naar de volgende uitdaging. 

Nu zou je kunnen denken dat dit stukje eigenlijk beter in de Kampioen had kunnen staan, of in het hoofdstuk ‘Omgangsvormen op de Weg’ in een reisgids over Wales. Had gekund, en nu staat het hier. Waarom? Vanwege de herkenning. Want:

1) Dat hele gebeuren van ruimte maken, een stukkie opzij gaan en desnoods even achteruit, is ook in ons pallialieve leven aan de orde van de dag. Onze tegenligger is een bijzondere: steeds hetzelfde merk auto (iets met een K), wel elke keer een ander type. De ene keer is dat een minder goede uitslag, dan weer een rottige bijwerking, dan weer een vermoeidheid die niet weg gaat, en zo nog wat variaties. Het is een drukte van belang op de smalle, bochtige weggetjes waar we sinds de diagnose op rijden. 

2) Hoewel wij in de praktijk wat vaker ruimte maken dan onze tegenligger (die dus wél een beetje van het type drammerig doorduwen is, en daarmee dus ook het nodige gedoe veroorzaakt, en krassen en deuken, en gehannes met bijsluiters en doseringen), is het toch ook zo dat ie weleens opzij gaat voor óns. Dat zijn de hoogtepunten van onze tegenligger-tango, en die koesteren we. 

3) Mijn lief en ik zijn inmiddels allebei, al zeg ik het zelf, doorgewinterde Chief Thank You Officers. Want er valt, ook op onze route, heel wat te bedanken. Regelmatig neemt iemand even het stuur van onze tegenligger over, en doet dan samen met ons een strikje om de (soms zelfs charmante) oplossing voor een (klein of groot) probleem: een minder belastende manier van bloedprikken, een voetmassage, een meditatietip, een troost-pannenkoekje. We worden er allemaal vrolijker van, dus thank you, thank you, thank you, thank you. En dan weer door naar de volgende uitdaging.

4) Soms lossen we de ontmoeting met onze tegenligger makkelijk op: dan is er een comfortabele passing place, en dan gaan we daar gewoon maar even staan totdat ie voorbij is. Maar tegenwoordig klappen we ook regelmatig onze spiegels in, doen we onze ogen dicht, en hopen we op een goede afloop. 

Zo dus. Klein verschilletje met Wales: op ons eigen bochtige weggetje wisselen we elkaar af aan het stuur - ook al is het natuurlijk ook zo dat ik eigenlijk altijd naast haar zit, op de bijrijdersstoel. Maar goed, mocht je ons tegemoet rijden, dan kan het zijn dat één van ons wat minder goed te zien is vanaf jouw kant. Weet dan dat we allebei onze hand naar je opsteken, en ook allebei vrolijk worden van die van jou. Dus dank je wel.