Goed Ziek.

ZIEK Ik  heb er nooit zo bij stil gestaan, maar ‘ZIEK’ is eigenlijk een heel goed woord. Je zou kunnen denken van niet: ‘ziek’ heeft niet echt een lekker imago, het is zo’n woord waarmee je de pret flink kunt drukken, vooral als het betrekking heeft op jezelf of op mensen die je lief zijn. Woorden als ‘gezond’, ‘fit’ en ‘blakend’ scoren beduidend beter, om nog maar te zwijgen van ‘vitaal’, ‘kwiek’ en ‘ja, ik ben dan wel over de vijftig maar alles doet het nog hoor’.    Toch wil ik hier een lans breken voor het woord ZIEK. Het  woord  dus hè, niet het verschijnsel zelf en de impact ervan, daar zouden mijn lief en ik best van af willen. Hoe komt het dan dat ik het toch zo’n goed woord vind? Omdat je, als je een beetje husselt met de letters, ziet dat er twee kleine woordjes in verstopt zitten: ZE en IK. En laat dat nou precies weergeven wat de uitdaging kan zijn als je liefste niet meer (nooit meer dus) gezond, fit en vitaal gaat worden, en jij zelf dat  wel...

KORT VERHAAL LANG Over uitgezaaide kanker kun je best lang praten. Dat deden we ook, vlak na de diagnose. Onze zinnen bleven maar komen, woorden buitelden hakkelend en snikkend over elkaar heen, onze trillende monden uit. Heel veel details deelden we, met iedereen: ‘en toen zei die ene dokter dit, en die andere zei toen dat, en op de scan zag je zus, en dat betekent dus zo, en daarom gaan we nu voor A, en hopelijk gebeurt in vredesnaam niet B..’  Logisch, we waren verbijsterd en hyper, de stress gierde door onze lijven. We dachten dat het een kort verhaal zou worden: mijn liefste was al eerder ziek geweest, jaren geleden, maar nu waren er uitzaaiingen, overal in de botten, niet meer te stoppen. Over en uit, dachten we, en waarschijnlijk ook snel. Het zag er allemaal dreigend en accuut uit, we waren zo bang en bedroefd. Dat moest eruit. En dus praatten we honderduit, heel vaak en heel lang, ook (misschien wel vooral) over allerlei medische details.    Inmiddels is dat vera...