PALLIALIEF

ZIEK

Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, maar ‘ZIEK’ is eigenlijk een heel goed woord. Je zou kunnen denken van niet: ‘ziek’ heeft niet echt een lekker imago, het is zo’n woord waarmee je de pret flink kunt drukken, vooral als het betrekking heeft op jezelf of op mensen die je lief zijn. Woorden als ‘gezond’, ‘fit’ en ‘blakend’ scoren beduidend beter, om nog maar te zwijgen van ‘vitaal’, ‘kwiek’ en ‘ja, ik ben dan wel over de vijftig maar alles doet het nog hoor’.

  

Toch wil ik hier een lans breken voor het woord ZIEK. Het woord dus hè, niet het verschijnsel zelf en de impact ervan, daar zouden mijn lief en ik best van af willen. Hoe komt het dan dat ik het toch zo’n goed woord vind? Omdat je, als je een beetje husselt met de letters, ziet dat er twee kleine woordjes in verstopt zitten: ZE en IK. En laat dat nou precies weergeven wat de uitdaging kan zijn als je liefste niet meer (nooit meer dus) gezond, fit en vitaal gaat worden, en jij zelf dat wel bent- op wat mini ongemakken en opvliegers na…. 

 

Nu ons pallialieve leven (gelukkig!) steeds langer duurt, merk ik dat ik soms zoek naar een gezond evenwicht tussen ZE en IK. ZE, dat is mijn liefste. Ik wil voor haar zorgen, bij haar zijn, het goed hebben en haar vasthouden als het slechter gaat. 

IK, dat ben ik dus. Ik heb zo nu en dan ook behoefte aan mijn eigen ruimte, aan wat afstand van alles wat er elke dag is, aan mijn eigen hardlooprondjes, zang repetities, vriendendingen, dansjes, reisjes, en ook gewoon aan helemaal niks doen en even in mijn uppie thuis zijn. Vooral doen en goed voor jezelf zorgen, zeggen mensen vaak tegen me. Goeie tip hoor, echt. Maar hoe doe IK dat dan, als ZE steeds een beetje kwetsbaarder wordt? Hoe laat ik haar dan toch heel eventjes los, zonder me daar al te rot over te voelen? En wat te doen met mijn bezorgdheid, met mijn angst dat er nog maar weinig tijd is, met mijn altijd aanwezige verlangen om weer naar huis te gaan, naar haar? Dat gaat allemaal als bagage mee als IK met mezelf op pad ga. Best een puzzel dus. Want het is allemaal leuk en aardig, een beetje husselen met letters, maar in de praktijk zitten we in elkaar verstrengeld: niet alleen in het woord, maar vooral ook in het verschijnsel zelf en de impact ervan: ‘ZIEK’. 

 

Af en toe leg ik een stukje van de ‘zorgen-voor-jezelf-puzzel’, door de letters toch maar even uit elkaar te halen. Zo ga ik binnenkort drie dagen in mijn eentje door Twente wandelen. Mijn bagage -met alles erin - hoef ik niet te dragen, die wordt van hotel naar hotel gebracht. IK ben benieuwd hoe het me gaat bevallen. En eerlijk is eerlijk, ik verheug me nu al op het einde van mijn tripje. Dat ZE me komt ophalen en dat IK dan een tinteling in mijn buik voel als ik haar aan zie komen. Dat we samen genieten van de reis terug naar huis, en dan tegen elkaar zeggen dat het echt wel kan: samen ZIEK zijn en dat zo gezond mogelijk doen.