PALLIALIEF

KORT VERHAAL LANG

Over uitgezaaide kanker kun je best lang praten. Dat deden we ook, vlak na de diagnose. Onze zinnen bleven maar komen, woorden buitelden hakkelend en snikkend over elkaar heen, onze trillende monden uit. Heel veel details deelden we, met iedereen: ‘en toen zei die ene dokter dit, en die andere zei toen dat, en op de scan zag je zus, en dat betekent dus zo, en daarom gaan we nu voor A, en hopelijk gebeurt in vredesnaam niet B..’ 

Logisch, we waren verbijsterd en hyper, de stress gierde door onze lijven. We dachten dat het een kort verhaal zou worden: mijn liefste was al eerder ziek geweest, jaren geleden, maar nu waren er uitzaaiingen, overal in de botten, niet meer te stoppen. Over en uit, dachten we, en waarschijnlijk ook snel. Het zag er allemaal dreigend en accuut uit, we waren zo bang en bedroefd. Dat moest eruit. En dus praatten we honderduit, heel vaak en heel lang, ook (misschien wel vooral) over allerlei medische details. 

 

Inmiddels is dat veranderd. Het korte verhaal waarvoor we vreesden blijkt (gelukkig!) een lang verhaal te zijn, en naarmate het voortduurt merk ik dat ik er eigenlijk steeds minder woorden voor heb. Ik vind het fijn om er af en toe een stukje over te schrijven, maar het alsmaar delen van alles wat er gebeurt, in detail, dat is er niet meer bij. Waarom niet? Om te beginnen omdat het te veel is. Er gebeurt haast elke dag wel iets wat mijn lief met haar neus op de palliatieve realiteit drukt, haar lange verhaal heeft heel veel hoofdstukjes. Wat ook zo is: we zijn daar aan gewend geraakt. Gekke klachten, spoedopnames, verrassende wendingen en toestanden: het is er allemaal bij gaan horen, en we doen niet meer van alles verslag. 

 

Bovendien word ik moe van ‘riedels’: verhalen die, als je ze vaak vertelt, leeg gaan klinken en niet zoveel meer te maken hebben met hoe het echt is. En dan is er nog het gegeven dat woorden best fijn kunnen zijn (ik ben er ook echt wel fan van), maar ook zo hun beperkingen hebben. De dingen die mij en mijn lief ’s nachts wakker houden, de angst die me soms om het hart slaat, de pijn die ik kan voelen als ik zie hoe ze, dapper en kwetsbaar, toch een ommetje maakt of een eitje voor me bakt…daar zijn eigenlijk geen woorden voor, en als ze er al zijn blijven ze vaak steken in mijn keel. Als het me echt hoog zit helpt een gezonde portie tranen me meer dan een uiteenzetting, en kun je me beter vastpakken dan ergens een heel verstandig antwoord op geven. 

 

Dus. Hoe langer het verhaal, hoe korter de zinnen. Want het is zo lastig soms. En zo verdrietig. En ik. Heb. Haar. Lief.