Goed Ziek.

HET NUBESTAAN Er zijn momenten waarop ik bedroefd ben, omdat we al zo lang niet meer kunnen leven zoals we dat vroeger konden. Er zijn ook momenten waarop ik bang ben voor hoe het zal zijn als ze er niet meer is. En er zijn momenten waarop het tot overmaat van ramp allemaal door elkaar loopt: verdriet om toen (het  vóór bestaan), angst voor straks (het  na bestaan), en niet zelden is er dan ook nog iets wat in het hier en nu volkomen fout loopt. Denk aan alledaagsheden als een scheurende vuilniszak, poep onder een schoen, een volle kop koffie die omvalt op een crèmekleurig kleed. Denk daarnaast ook aan: een katheter die niet wil doorlopen, een norse apotheker, en een leverancier van medische hulpmiddelen die ik moet bellen om iets te bestellen, en die dan ons klantnummer niet herkent, ook al hebben we dat van diezelfde leverancier ontvangen, per post én email. De dag daarvoor.    Tuurlijk, het is heus niet altijd zo dat denken aan ons  voor bestaan, waarin er no...

TERUGREIS Na een heerlijke zomervakantie in de Dolomieten zijn we op de terugreis. Daar nemen we de tijd voor: elke dag een uurtje of drie-vier rijden, via Oostenrijk en Duitsland, en dan een fijne plek zoeken om een nachtje te logeren. Meestal lukt dat vrij goed, we komen doorgaans al googlend terecht bij prettige hotelletjes en leuke B&B’s. Maar nu, op zoek naar onze laatste stop voordat de vakantie echt voorbij is, is het ineens lastig. We rijden ergens onder Stuttgart, ik tuur op mijn telefoon en zie de ene na de andere treurige hotelketen voorbijkomen. Waar zijn al die leuke, idyllische adresjes ineens? Omdat mijn liefste moe is (deze zomer rijdt ze nog) dringt ineens de tijd. Daarom reserveer ik toch maar ergens, op goed geluk, in de buurt van een mooie rivier. Hoe beroerd kan het zijn, denk ik nog.  Het blijkt behoorlijk beroerd te kunnen: een uurtje later rijden we via een triest industrieterreintje waar het stikt van de wegwerkzaamheden naar een grijs wijkje met veel b...