HET NUBESTAAN

Er zijn momenten waarop ik bedroefd ben, omdat we al zo lang niet meer kunnen leven zoals we dat vroeger konden. Er zijn ook momenten waarop ik bang ben voor hoe het zal zijn als ze er niet meer is. En er zijn momenten waarop het tot overmaat van ramp allemaal door elkaar loopt: verdriet om toen (het vóórbestaan), angst voor straks (het nabestaan), en niet zelden is er dan ook nog iets wat in het hier en nu volkomen fout loopt. Denk aan alledaagsheden als een scheurende vuilniszak, poep onder een schoen, een volle kop koffie die omvalt op een crèmekleurig kleed. Denk daarnaast ook aan: een katheter die niet wil doorlopen, een norse apotheker, en een leverancier van medische hulpmiddelen die ik moet bellen om iets te bestellen, en die dan ons klantnummer niet herkent, ook al hebben we dat van diezelfde leverancier ontvangen, per post én email. De dag daarvoor. 

 

Tuurlijk, het is heus niet altijd zo dat denken aan ons voorbestaan, waarin er nog geen ziekte was en de wereld aan onze voeten lag, me droevig maakt. Mijn hart wordt warm van alle herinneringen, ik koester ze zo. En er zit ergens in mij echt wel een vertrouwen in het leven, ook straks, in het nabestaan. Maar o, wat kan het tekeer gaan in mijn hoofd, in mijn buik, wat doet het soms pijn. Daar helpt, als ik er middenin zit, geen enkel hulpmiddel bij - en misschien is dat ook maar goed, het voorkomt in ieder geval een hoop gehannes met klantnummers. Het enige wat op de donkerste momenten uiteindelijk zorgt voor een beetje verlichting is de focus op alles wat, ondanks alles, gewoon fijn en goed is in het nubestaan. Dat is altijd zo geweest, de hele reis door het ziekteproces heen. 

 

Dus. Ik maak een klein bakje havermout voor haar. Met melk, blauwe bessen en een schep bruine basterdsuiker. Voor mezelf een kop koffie (voorzichtig!) en een bakje yoghurt. We eten samen, op bed. Het gordijn doe ik open, dan kunnen we de takken zien van de grote platanen voor ons huis. We horen de wind, de regen, en soms komt de zon. We vertellen elkaar dingen. Ik lees haar voor uit een geweldig boek over vogels, een poosje terug in een opwelling gekocht. Het stukje van vandaag gaat over zwanen. We luisteren naar liedjes. Ik masseer haar armen en haar handen, zachtjes. Kusjes op haar voorhoofd en in de kuiltjes in haar wangen. Zij zegt dat die trui me mooi staat. Ik zeg dat ze prachtige ogen heeft. We bestaan. Nu.