PALLIALIEF

BLIJVEN IS VOLGEN VOOR GEVORDERDEN

En toen ging de marathon van Utrecht niet door, en dus ook de halve niet. De organisatie krijgt het kennelijk niet rond, ze zien het niet zitten, iets met COVID en planningen enzo. Ik vond de onderbouwing een tikkie lastig te volgen, maar de clue was duidelijk: geen halve marathon voor mij op 3 april. Althans, niet deze. 

Tja, daar sta je dan, met je sponsors die allemaal geld hebben gedoneerd, want ik zou lopen voor het KWF. Flink wat geld opgehaald, al een officieel KWF T-shirt binnen en ook nog een blog gestart. En nu moet ik iedereen dus melden dat het hele feest niet door gaat. Da's al voor de tweede keer, ook in 2020 ging het event aan onze neus voorbij en kon ik mijn lieve steunverleners geen trotse beelden sturen van een heroïsch gelopen race, en ze uitgeput maar voldaan bedanken voor een mooi bedrag. 

De marathon wordt verplaatst, naar het najaar van dit jaar, of misschien naar volgend jaar. Wie zal het zeggen. Ik zit ermee in mijn maag. Kan ik straks voor de derde keer een beroep doen op mijn supporters? Niet eens zozeer om wéér geld te storten, maar vooral om me aan te moedigen? Want dat was ik van plan: zoveel mogelijk mensen optrommelen die me onderweg een mentaal zetje kunnen geven en me willen opwachten bij de finish. Maar ja. Om dat nou straks wéér te gaan vragen...ik wil me niet opdringen, niet overvragen. Bovendien: ze zien me aankomen... 'jaja, dus het gaat nu echt gebeuren? Yeah, right. We horen het wel als je gefinisht bent hoor. Succes!' 

Dit soort gedachten dus. Ze kloppen vast niet, mensen zijn gewoon lief. Toch heb ik ze weleens vaker. Niet zozeer rondom mijn hardloop avonturen: die beleef ik gewoon, meestal zonder publiek, lekker zelf trainen. Kan ik prima. En als ik word aangemoedigd is dat een heerlijke bonus. Maar soms werkt het anders. Bijvoorbeeld als je lief ziek is. Dan is de aanwezigheid van supporters geen bonus, maar eh...nou ja, wel iets meer dan dat. Want we kunnen het heus wel zelf, maar we willen niet in ons uppie. 

Ik weet nog hoe we in de eerste periode na Rommy's diagnose overladen werden met bloemen, pannetjes soep, gezelschap, nog meer bloemen, complete maaltijden, alweer soep, brieven, kaartjes, appjes. Dat was fijn en troostrijk. En sorry, sommige bloemen haalden de vaas niet eens, het waren er gewoon te veel. Of we hadden te weinig vazen, dat kan ook. Inmiddels, een hele poos later, is het qua bloemen, pannetjes soep, brieven, kaarten en appjes een stuk rustiger. Logisch. Alles went, levens gaan door, er komen andere tragedies die ons links en rechts inhalen, iedereen is trouwens ook gewoon druk, en het lijkt bovendien best oké te gaan met Rommy, toch? Zeker. En we zijn nog altijd blij en gelukkig met alle liefde om ons heen. 

En toch. Soms voelen mensen ver weg. Dan mis ik ze, en dan merk ik dat ik het lastig vind om ze te vragen me te blijven supporteren. Want ik wil me niet opdringen, niet overvragen. En toch wil ik zo graag dat ze bij mij en ons in de buurt blijven. Want ja, die XXXL-marathon van ons, die vermaledijde ultraloop, die gaat dus sowieso gewoon door. Nog een poos hoop ik, misschien wel een hele poos. Wie zal het zeggen. Hoe fijn als mensen willen blijven. Aan de zijlijn...en ja, ook aan de finish. 

Blijven is best moeilijk. Ik ervaar het zelf ook regelmatig: dan neem ik me voor om iemand even te bellen of appen of desnoods een pannetje soep te brengen, gewoon om te laten weten dat ik er nog ben, aan de zijlijn. En dan komt het er niet van. Niks geen kwaaie wil of onverschilligheid, zo kan het nou eenmaal gaan. 

Echt bij elkaar blijven is eigenlijk het ultieme volgen, waarover ik in 2015 een boek uitbracht. In dat boek heb ik het ook over het volgen van je hart, en het uitspreken van wat je wilt. Dat is soms lastig en ook eng. Maar ja, het maakt de kans op krijgen wat je wilt wel het grootst. Dus lieve supporters en sponsoren: alsjeblieft, blijven.