PALLIALIEF

VROUWENMANTEL

Laatst hoorde ik op TV iemand het woord ‘mantelverzorger’ gebruiken. Ze bedoelde ‘eigenlijk ‘mantelzorger’, tenminste, dat denk ik, want de jonge vrouw op wie het woord sloeg vertelde over haar zieke moeder voor wie ze al jaren zorgde. Dat deed ze terwijl ze meeliep in De Passion (het vertellen, niet het zorgen voor haar moeder), en degene die haar ‘mantelverzorger’ noemde was de kloeke verslaggever ter plaatse, die met een IPad in de hand en gehuld in een hippe trenchcoat diepte interviews hield met mensen die het neon-witte kruis plechtig door het centrum van Doetinchem droegen. Affijn, de Passion, veel mensen vinden het een mooi ding, blijkbaar. Helemaal goed.

Ik vind mantelverzorger gewoon een heel goed woord. Want, punt één: ‘mantel’ is sowieso een mooi klassiek, wat ouder woord voor ‘jas’. Daar hou ik van, van mooie, klassieke, wat oudere woorden. Woorden voor dingen die er niet meer zijn, of volkomen veranderd, of simpelweg voorzien van een modernere naam. Door het oudere woord te gebruiken eer je het verleden een beetje, en kun je bij jezelf soms een gevoel van nostalgie oproepen. Ik tenminste wel. ‘Iets gebruiken’ in plaats van ‘iets eten of drinken’. ‘Vestibule’ in plaats van ‘hal’. ‘Knaapje’ in plaats van ‘hanger’. En ‘mantel’ dus.

En dan punt twee: zeg je ‘verzorger’ in plaats van ‘zorger’, dan gaat dit woord voor mij ineens over iets wat ook hoort bij ‘goed ziek’ zijn. Dat zit zo. Ik heb (best wel veel) verschillende soorten jassen. Ze hangen aan de kapstok in onze vestibule, en sommigen hebben hun eigen knaapje. Zo heb ik winter- en zomerjassen, tussenjassen, regenjassen, een nette jas, een leren jack, en weliswaar geen hippe trenchcoat, maar wel allerlei hoodies en trainingsjekkies. Affijn, Marikondo zou haar opgeruimde wenkbrauwen fronsen bij het aanschouwen van zulk een jassen-overschot. Maar waar het om gaat is: ik heb ook een gezonde jas. Die heb ik altijd aan, vaak zonder dat ik het in de gaten heb. Mijn lief Rommy had ook ooit zo'n jas, maar nu niet meer. Nu heeft ze een zieke jas, en die kan niet uit. 

In de zakken van mijn gezonde jas zit van alles. Liefde, levenslust, werkplezier, energie, autonomie, vertrouwen, lekkere trek, een goed humeur, en als ik geluk heb ook mijn fietssleutel en een muntje voor de Albert Heijn.
Ik merk weleens dat mensen denken dat ik, met mijn gezonde jas, vooral voor háár zorg. Dat ik mijn jas om haar heen sla, en al mantelzorgend voorkom dat ze het koud krijgt. Daar klopt best wel wat van, maar niet alles. 

Dat wil zeggen: natuurlijk zorg ik voor mijn liefste. Maar zij zorgt ook voor mij. Zij let op mijn gezonde jas. Ze checkt regelmatig of ie nog wel goed zit, of alle knopen er nog aan zitten, of ie niet eens naar de stomerij moet… zij doet, met andere woorden, aan mantelverzorging. Ze maakt koffietjes voor me als ik ‘s ochtends vroeg op pad moet, ze herinnert me eraan dat ik wel ‘iets moet gebruiken’ voordat ik ga hardlopen, ze spart met me, ze stelt gerust, ze luistert, ze geeft me ruimte, ze houdt me vast. En ze checkt ook regelmatig of mijn fietssleutel en dat AH muntje nog wel in mijn zak zitten. Dat ook. En da’s allemaal super goed voor die gezonde jas van mij. 

Wat een geluk dat er in de diepe zakken van Rommy’s zieke jas niet alleen pillen en bijwerkingen zitten, maar ook een kerngezond en onverminderd vermogen om lief te hebben. En dan heeft ze ook nog bijna altijd haar fietssleutel bij zich (want ja, zij fietst!). Zo blijft het in evenwicht, bij ons aan de kapstok.

En o ja: haar favoriete plantje is vrouwenmantel. Je begrijpt dat die heerlijk bloeit, in onze tuin.