PALLIALIEF

LIVING

We waren weer eens naar de film. Dat kon een poosje stukken minder, maar van een weekje behandelpauze knapt mijn lief een beetje op. Dus gingen we naar Living. Mooie titel, vonden we, en sowieso is alles waar Bill Nighy in speelt de moeite waard. 

 

De film (naar boek Ikiru van Akira Kurosawa) vertelt het verhaal van ene Mr Williams, een onkreukbare gentleman/ambtenaar in het Londen van de jaren ‘50, die zichzelf na een onheilspellende diagnose plotseling afvraagt wat hij in zijn leven nou eigenlijk betekend heeft. Het ontluisterende antwoord op die vraag stort hem aanvankelijk in een diepe crisis, waarna hij zich herpakt en een manier vindt om van zijn laatste etappe iets waardevols te maken. Dat klinkt als een feelgood cliché, en dat is het ook. Maar in deze film gaat het niet van dik hout, met bucketlijsten en grootste en meeslepende avonturen met veel violen en victorie en helende tranen op het eind. Nee, Living houdt het klein en subtiel, en niet alles loopt goed af. 

 

Ik vond het mooi. Vanwege de waardige ode aan de levensvreugde, de hoop (het is nooit te laat om alsnog de goede afslag te nemen), én vanwege het realisme: je moet wel wakker blijven. Anders verlies je, net als Mr Williams en zijn collega’s, geleidelijk aan de lust om ergens warm voor te lopen, en het lef om te zoeken naar nieuwe weggetjes die misschien leiden naar iets wat er echt toe doet. Opletten geblazen dus, en niet opgeven…want dan houdt alles op. Onze Mr Williams was er net op tijd bij. Hij was al een hele poos aan het verzuurzamen geweest - dit woord verzon ik zelf, als tegenhanger van ‘vierkracht’ (ook zelf verzonnen, en ik word er vrolijk van als ik merk dat meer mensen het gaan gebruiken). Afijn, verzuurzamen: een combinatie van niet echt blij zijn, een tikkie verzuren en daar dan een beetje eenzaam mee zitten te prutsen. Niet doen. Maar ja. Wat nou als je vastzit in een dodelijk saai leven of een knellend systeem, zoals de ambtenaren in de film. Of in een ziek lichaam. Of samen met je lief in haar palliatieve proces. 

 

Het is misschien een gekke parallel, maar toch: ik voelde mee met de karakters in de film, die het ook allemaal best heel goed willen doen en zo, maar toch vastlopen in al hun gewone menselijkheid. Wakker blijven kost energie, en soms ligt de verzuurzaming gewoon op de loer. Bijvoorbeeld als ik in mijn eentje naar het optreden van een vriend fiets, terwijl we samen zouden. Als ik zie hoe ze hoe ze zich soms moet vasthouden aan de leuning van een stoel, omdat die paar passen naar de keuken echt even niet gaan. Als ik denk aan later, en dat ik dan alleen ouder word. Terwijl we samen zouden. Opletten geblazen. Weer even terug naar de goede afslag. Het lukt mij soms niet. Als het wel lukt zit het 'm in kleine en subtiele dingen. Die zijn er gelukkig altijd. Ook als niet alles goed afloopt.