PALLIALIEF

VIERKRACHTTRAINING

Stel je voor: twee vrouwen, samen zeer gelukkig, vanwege de liefde. Ze zijn nog niet eens zo lang samen als blijkt dat een van de twee ziek is. En niet zo’n beetje ook. Het is uitgezaaid, en het komt niet meer goed. Wat volgt is, kort samengevat, een hoop narigheid. Gelukkig ontvouwt die zich niet in één keer maar in stukjes, en zijn er ook pauzes, waarin het rustiger is en je soms haast zou denken dat het best goed gaat. 

 

In die pauzes, en trouwens ook daarbuiten, vieren ze zoveel ze kunnen. De Een hangt lieve briefjes door het hele huis. De Ander stopt namens Sinterklaas cadeautjes in een schoen van De Een, vaak al vanaf begin november. De Een bakt in alle vroegte een omeletje, en stopt dat stiekem in het lunchbakje van De Ander. Die regelt dan weer een verrassingstripje, of wast voorzichtig het haar van De Een, gewoon boven de wasbak, omdat dat soms fijner is dan een douche waar je rillend uit moet stappen. 

 

Dat lukt allemaal best goed. Behalve als het niet lukt. Als De Een hartstikke beroerd is bijvoorbeeld, en De Ander het even niet meer weet. Als het donker wordt. Als er een pil niet werkt. Als er een pil wel werkt, maar daarbij allerlei nevenschade veroorzaakt. Als ze aanlopen tegen hun verschillen, die er natuurlijk zijn. 

 

Zo heeft De Een schoenmaat 43 (waarmee ze dus enorm in de prijzen valt in de Sinterklaas periode, vaak al vanaf begin november), en De Ander maat 36. Die Ander steekt haar kleine voeten graag in hardloop-of bergschoenen, en daar moet De Een dan weer niet aan denken. Geef haar maar de zee, en met haar eigen heerlijke leesstoel is ook niks mis. De Een een Fries, De Ander een Brabo. De Een gember, De Ander appelstroop. Nou zijn deze verschillen allemaal prima te doen. Ook in Sinterklaastijd, want dan vult de Een gewoon twee schoenen maatje 36, en dan staan ze weer quitte. 

 

Maar er is meer. Want De Een is dus ziek, en de Ander niet. En soms (lees: als een van hen bang is, verdrietig, gefrustreerd, of als ze dat allebei tegelijk zijn) botst het ziek-zijn van de Een tegen het niet-ziek zijn van De Ander. Dan kan de Een even niks met het halfvolle glas van de Ander, simpelweg omdat ze niet eens de puf heeft om überhaupt een glas te pakken en daar iets in te doen. En dan is de Ander bedroefd, omdat ze zo graag met de Een wil proosten op het leven, desnoods met twee halflege glazen. 

 

Op dat soort momenten komt het erop aan hun verschillen juist te vieren. En dan gaat het niet zozeer om ‘ziek en niet-ziek’, dat is op zichzelf nou niet echt aanleiding voor een feestje. Het gaat om hoe ze soms verschillend omgaan met tegenwind, obstakels en angst. Het klinkt misschien gek, maar juist in die verschillen tussen hen – verschillen die er altijd al waren en nu soms een extra venijnig kartelrandje hebben- zit muziek. De Een helpt De Ander af en toe in het aanvaarden van de dingen zoals ze zijn, in het vertrouwen houden en de rust bewaren. De Ander koestert de kleinste dingen, rekt de mogelijkheden op, nodigt uit om te delen, en daarmee houdt ze De Een zo nu en dan bij de les en bij het leven. Dat zijn dingen om te vieren, want hoe bijzonder is het dat ze elkaar zo kunnen optillen. 

 

Maar ja. Zo’n kartelrandje kan ook pijn doen. Het is dus ook een kwestie van blijven oefenen: vierkrachttraining, steeds opnieuw. Even in elkaars schoenen gaan staan, en proberen te voelen hoe dat is. Aanvaarden dat het niet altijd even lekker loopt en dat dat heel normaal is. De Ene dag is nou eenmaal De Andere niet.