PALLIALIEF

KIESPIJN

Je had een verrassing geregeld voor haar verjaardag, zoals elk jaar sinds jullie samen zijn. Een heerlijk ritueel was dat geworden: elkaar ontvoeren naar een fijne plek en daar dan een bad verjaardagsliefde nemen, lekker eten, blijven slapen, de volgende dag nog niet weg hoeven, het zoveel jarig bestaan groots vieren. Een aardige reeks van dit soort uitstapjes hadden jullie al gemaakt, en ze waren stuk voor stuk betoverend en verrukkelijk. Tot vorig jaar. Toen eindigde haar verjaardagsverrassing in een voortijdige uitcheck bij het hotel, ‘s ochtends in alle vroegte, de dame achter de receptie wreef de slaap nog uit haar ogen. Daarna een helse rit naar huis. Ze was hondsberoerd, ze moest naar haar eigen bed, er was geen keus. 

 

Dit jaar had je het dus weer geprobeerd. Mooie plek geboekt, en ook een tafel, bij die geweldige Italiaan waar jullie eerder waren. En de volgende dag zouden jullie nog niet weg hoeven. Over een kleine twee weken zou het zover zijn. Pak maar een tasje voor een nacht, zou je tegen haar zeggen, waarschijnlijk een dag van tevoren. En dan zouden jullie allebei gaan glunderen van de voorpret. Zo zou het gaan. 

Maar vandaag realiseer je je dat het niet kan. Ze is zo vaak misselijk, op de gekste momenten wordt ze geveld door aanvallen van enorme malaise, vooral als ze zich meer inspant dan (kennelijk) goed voor haar is. Teveel dingen doen op één dag (lees: én naar de Albert Heijn om de hoek, én koken), iets buitengewoons doen (lees: met de boot naar Engeland), of stress (lees: bang zijn dat het niet lukt om de bootreis naar Engeland te maken): het kunnen allemaal triggers zijn voor urenlange, vaak nachtenlange episodes van ziek, ziek, zo ziek…

Je weet dat de kans groot is dat het straks, op haar verjaardag, wéér zo zal zijn. Want dan zijn jullie net een dag terug uit Engeland, waar jullie nu nog zitten. Het is dus gelukt, die bootreis, maar vraag niet hoe, en vraag ook maar even niet hoe het de dag daarna met haar was, of hoe vaak ze zich überhaupt echt goed heeft gevoeld sinds jullie hier voet aan wal hebben gezet. 

Afijn, je wikt en je weegt, en uiteindelijk kies je er toch maar voor om de betovering te verbreken. Je vertelt haar over je plan, en je checkt of het klopt dat het voor haar rustiger zou zijn om op haar verjaardag thuis te blijven, bij te komen van de reis, desnoods hondsberoerd te zijn, maar dan wel in haar eigen bed. Het duurt even voordat ze antwoordt van ja, terwijl alles in haar zo graag iets anders wil zeggen. 

Je annuleert je verrassing. Dat is het beste, dat weten jullie allebei ook wel (net zoals jullie allebei ook heus wel weten dat het een behoorlijk spannend plan was, die reis naar Engeland van jullie). Goede keus dus. Maar ze huilt ervan, en jij voelt je keel dik worden. 

Kiezen, het doet soms zo’n pijn.