PALLIALIEF

GROTE BLOTE FOTO

Het zieke lichaam van mijn liefste heeft veel te verstouwen. Zo is ze in de loop der tijd het nodige kwijtgeraakt. Om te beginnen een borst. De lymfeklieren in haar linkeroksel. Haar haar. Dat kwam ook wel weer terug, eerst in de vorm van schapenkrulletjes, later weer min of meer zoals daarvoor, maar inmiddels is het steeds dunner en kwetsbaarder. Intussen zijn er ook een paar centimeters van haar lengte afgesnoept: haar wervelkolom zakt langzaam in, omdat uitzaaiingen zorgen voor kleine breukjes in haar botten. En tja, dan krimp je dus een beetje….

Verder is haar ‘powerhouse’ verzwakt: de spierkracht in haar buik, rug, bekkenbodem en middenrif neemt af. Het is dus best hard werken om goed rechtop te blijven zitten en te lopen, zeker als ook je energie en je conditie zijn geslonken. Adem komt ze soms ook tekort: in haar lijf is er een steeds groter probleem met de plek van haar maag ten opzichte van haar longen, en dat merkt ze. En dan zijn er nog de aderen waardoor haar bloed stroomt: die zijn inmiddels stukken minder bereid om zich te laten prikken, of beter gezegd: dat lukt gewoon niet meer.

 

Er is ook van alles bijgekomen: een kruk om mee te lopen (die was er al snel), een morfinepomp die zorgt voor continue pijnstilling (een gouden greep, maar ja, je hebt dan dus wel een soort van ijshockeypuck in je buik) en een kastje vlak onder de huid waarmee dat bloed prikken gelukkig wél weer lukt. Nare sensaties in haar neus en mond. Verder heel, héél veel pillen, en tegenwoordig eens in de vier weken twee blauwe plekken vlak boven haar billen, vanwege de dikke injecties die ze daar krijgt, met het spul wat de ziekte koest moet houden. 

 

Nu zou je kunnen denken dat dit het belangrijkste is wat er te vertellen valt over het lichaam van mijn lief. Maar dat is lekker niet waar. Tuurlijk, het gaat vaak over wat er allemaal mis is, en het is voor haar soms een hele klus om op goede voet te blijven staan met dat lijf waarin ze woont. Maar in veel opzichten is ze nog steeds kerngezond. Dat powerhouse mag dan haperen, haar blik op de dingen is nog steeds haarscherp. Door haar geplaagde aderen stroomt nog altijd warm bloed, en haar levensadem is er nog steeds. 

 

Laatst hebben we foto’s laten maken. Van ons. Het werden prachtige portretten, al zeg ik het zelf. We hebben er eentje laten vergroten, de allermooiste, vonden wij. We staan er allebei in ons blootje op, van onze kruinen tot zo’n beetje halverwege onze bovenarmen. Heel netjes hoor, je ziet eigenlijk niks, behalve dat we elkaar vasthouden en gelukkig in de camera kijken, huid tegen huid. Precies zoals we nu zijn, inclusief alles wat kwijt is en alles wat erbij is gekomen. We wilden dit beeld van haar lijf, van onze lijven, óók vastleggen. Want haar lichaam blijft een lichaam om lief te hebben, onverminderd en altijd. Warm bloed en levensadem. Dat dus.