HORDEN

30 Juni, we zijn een weekje in Normandië en we gaan naar de British Normandy Memorial, in Ver-sur-Mer. Vanaf de parkeerplaats is het zo’n 800 meter lopen naar het monument. Te ver voor mijn liefste, dus we pakken de rolstoel. Da’s voor het eerst, dus even wennen. Het is best nog een klusje om het nogal zware ding uit de achterbak van de auto te tillen, en het bevestigen van de voetsteunen gaat ook niet geheel vlekkeloos. Het was iets met draai en klik, het zag er super easy uit toen de mevrouw van de Zorgwinkel het voordeed, en tijdens het oefenen ging het ook goed. Maar nu komt die verdomde klik alsmaar niet. Gevloek en gezucht, maar uiteindelijk vind ik de goede draai en hoor ik de klik. Je moet het even weten, dat zei de mevrouw uit de Zorgwinkel ook al. Daar gaan we, hobbeldebobbel over het onverharde pad. Mijn lief lijkt op een oorlogsveteraan, vindt ze zelf. En zij mag daar grappen over maken.

30 Juli, met lieve vriendinnen neergestreken in de Dolomieten, en vandaag in Schlern, bij de lift naar de Alpe di Siusi (Seiser Alm). Mijn lief mag er gratis in, vanwege de rolstoel. We doen er een beetje lacherig over maar het voelt ook wat raar, alsof ze voor spek en bonen mee doet. Maar goed, iedereen is wel erg aardig. De twee mannen die bij de lift alles in goede banen leiden vertellen ons dat ze zo dadelijk op een knop gaan drukken zodat de cabine wat langzamer gaat. Hij blijft wel in beweging, dus op hun teken moeten we mijn lief vlot naar binnen rollen. Dat blijkt lastig, de voorwieltjes geven niet goed mee op de stugge rubberen ondergrond. Vlakbij de deur van de cabine ontstaat een hachelijke situatie. Een van mannen grijpt in en trekt de rolstoel resoluut weg bij een eng randje, waarna hij de stoel met een ferme duw de cabine in werkt. Tijdens de reis naar boven - we zitten allemaal nog wat na te shaken- zien we dat een van de banden van de velg is gelopen. Mijn liefste -altijd veel gefietst - weet van wanten. Zo gefikst, trefzeker zet ze de band er weer op. Niks spek en bonen.

2 Augustus, Merano, Italië. Hartstikke mooi en romantisch, die Zuid-Tiroolse straatjes, maar al die kinderkopjes, stoeprandjes en hoogteverschillen maken het met de rolstoel niet makkelijk. We leren het wel: we worden handiger in het vinden van dat ene plekje waar het randje net iets lager is, en ook het vermijden van kuiltjes en rare spleten lukt steeds beter. Lopen naar de oude Duomo gaat ook, zij het dat de weg erheen behoorlijk omhoogloopt. En we moeten ook nog terug, naar beneden dit keer. Ik leun flink naar achteren en span mijn spieren aan, want als het te snel gaat, dan gaat het fout. Aan zweet en work-outs geen gebrek, deze vakantie.

8 Augustus, Parijs, Stade de France, Olympische Spelen. We zijn er niet zelf bij, maar we zien het wel: Femke Bol wint brons op de 400 meter horden. Ze is in tranen, dit is niet de race geworden waarop ze zo had gehoopt. Het ging te snel, en toen ging het fout. Tja, het lijkt allemaal zo easy, maar ook Femke heeft soms moeite met het vinden van de klik. Bedroefd loopt ze naar haar ouders. Die houden haar minutenlang liefdevol vast. Als er medailles bestaan voor Troostkampioenen, dan is de gouden plak voor vader en moeder Bol.

Midden-eind Augustus, Oldebroek (ons vakantiehuis), Utrecht (Diakonessenziekenhuis), en weer even terug naar Oldebroek. Op het eind van de zomer is er ineens een hoop malaise: een spoedopname in het ziekenhuis vanwege enge klachten, en een scan-uitslag die niet is waarop we hadden gehoopt. Band van de velg gelopen, voorwieltjes haperen. Niet zomaar te fiksen, dus we gaan een chemo-herfst tegemoet. Tijdens de ziekenhuisweek melden we ons ook bij de Dagbehandeling Oncologie. Daar zit Dinie achter de balie. Ze ziet onze gezichten, staat op en komt achter haar werkplek vandaan. Ze pakt ons vast en ze regelt twee fijne stoelen en kopjes thee. Als er medailles bestaan voor Troostkampioenen, dan is de gouden plak voor Dinie.