PALLIALIEF

DE SCHILDPAD EN DE HAZEN

De Griekse schrijver Aesopus was de Toon Tellegen van de oudheid. Hij schreef een hele serie fabels, en de oude Grieken smulden er van: de Vos en de Bok, de Krekel en de Mier, de Vos en de Druiven, en misschien wel zijn bekendste: de Schildpad en de Haas. Die twee besluiten om een wedstrijdje te rennen. De haas (arrogant typje) is ervan overtuigd dat ie met twee poten in zijn neus gaat winnen. Toch is het uiteindelijk de schildpad die als held én als eerste over de finish komt. Aan dat verhaal dacht ik, toen ik een week geleden de halve marathon liep (‘marathon’, ook al zo’n mooie erfenis uit de oudheid…). 

Stel je voor: de VIB-loop rondom de Maarsseveense plassen, een leuk en bescheiden hardloop evenement. De meeste mensen liepen daar de 10 of de 5 km, en een klein groepje – daar zat ik bij - stortte zich op de halve marathon. Al bij de start kreeg ik het gevoel dat ik qua ‘profiel’ wat afweek van wat ik om me heen zag. Ik ben 54, loop deze afstand voor het eerst, ben aardig getraind, en ik had mijn ‘Rennen Tegen Kanker’ T-shirt aan. Veruit de meeste andere lopers waren een stuk jonger, wisselden volop ervaringen uit van eerdere halve marathons, zagen er stevig getraind uit, en droegen ultrakorte fladderende broekjes. Later begreep ik pas dat deze halve marathon een bekende trainingsloop is voor geoefende lopers, op weg naar hun volgende hele marathon. Wist ik veel. Affijn, we gingen van start: de rest en ik. De rest spoot meteen weg. Zoef! Ik niet. Ik had me voorgenomen mijn eigen tempo aan te houden en vooral lekker te lopen, de hele rit. 

 

Dat deed ik dus, met als gevolg dat ik mijn collega-lopers al gauw aan de horizon zag verdwijnen, in hun fladderende broekjes. Ik zag ze niet meer terug en liep dus verder grotendeels in mijn uppie, behalve als ik werd ingehaald door iemand die een ronde op me voor lag (zoef!), of door groepjes 10 km lopers, aangevoerd door flitsend snelle hazen. Het werd een bijzondere race. Af en toe vond ik het lastig, zo in mijn eentje, maar ik genoot ook van de zon, het water en de vogels om me heen, en van het onderweg zijn. En na elk rondje haalde ik een verse portie energie uit aanmoedigingen en aangereikte stukjes banaan. Ik haalde mijn streeftijd, waarbij ik de 2 minuten tijdverlies vanwege plassen in de bosjes gemakshalve niet meetel. 

 

Toen ik finishte stonden mijn lief Rommy en vriendinnen me op te wachten, en schalde mijn naam door de luidspreker. Dat had Rommy geregeld: dit moment moest niet onopgemerkt voorbij gaan, vond zij. Veel van mijn collega-lopers vonden dat blijkbaar ook, ook zij stonden te klappen toen ik over de eindstreep kwam. Zo bleken hazen gewoon aardig, en finishte ik als schildpad in dit gezelschap weliswaar niet als eerste, maar wel mooi als held.

 

Rommy en ik praten regelmatig over hoe het leven is, nu zij én wij niet meer aan dezelfde races kunnen meedoen als voorheen, en veel dingen in een langzamer tempo moeten. Je zou denken dat dat soms knap eenzaam kan voelen: loop je daar in je uppie, links en rechts ingehaald door alweer een haas. Dat is soms ook zo, laten we wel wezen. Maar Rommy is sowieso een held, en meestal lukt het haar én ons om te blijven genieten van het onderweg zijn. En dat is precies wat we willen: zo lekker mogelijk lopen, de hele rit, en zo lang mogelijk onderweg blijven. Leve de stoere schildpad. Aanmoedigingen en stukjes banaan onderweg helpen trouwens enorm, en niet onopgemerkt blijven ook. Want dat schildpadden het wel in hun uppie kunnen, da’s pas echt een fabeltje.