HET NUBESTAAN Er zijn momenten waarop ik bedroefd ben, omdat we al zo lang niet meer kunnen leven zoals we dat vroeger konden. Er zijn ook momenten waarop ik bang ben voor hoe het zal zijn als ze er niet meer is. En er zijn momenten waarop het tot overmaat van ramp allemaal door elkaar loopt: verdriet om toen (het vóór bestaan), angst voor straks (het na bestaan), en niet zelden is er dan ook nog iets wat in het hier en nu volkomen fout loopt. Denk aan alledaagsheden als een scheurende vuilniszak, poep onder een schoen, een volle kop koffie die omvalt op een crèmekleurig kleed. Denk daarnaast ook aan: een katheter die niet wil doorlopen, een norse apotheker, en een leverancier van medische hulpmiddelen die ik moet bellen om iets te bestellen, en die dan ons klantnummer niet herkent, ook al hebben we dat van diezelfde leverancier ontvangen, per post én email. De dag daarvoor. Tuurlijk, het is heus niet altijd zo dat denken aan ons voor bestaan, waarin er nog geen ziekte was en de
